มันถึงเวลาต้องพอสักที
จะวันอะไรฉันมันก็เมาอย่างหมา
จะทำอะไรกับใครที่ไหน
ก็ไม่เคยโทรไปหาไม่เคยทำให้สบายใจ
ตั้งแต่เราได้กันมา
ชาเย็นและเย็นชาผิดนัดผิดเวลาบ่อยๆ
ติดเพื่อนมันพัลวันจะกลับบ้านก็ดึกดื่น
จะเลิกออกตอนกลางคืน
และจะไม่ขืนทำเธอนอยด์
ขอโทษที่ไม่คำนึงไม่เคยนึกถึงว่าใครคอย
จะกลับไปดูละครกับเธอและเลิกเป็นเพลย์บอย
รู้แล้วว่าเธอนั้นดีขนาดไหน
ที่ละเลยและเมินเฉยจะยกโทษให้ได้ไหม
ไม่ได้เรื่องจริงๆ ที่ปล่อยทิ้งเธอซังกะตาย
อยู่ในห้องคนเดียว
เหงาๆ แล้วก็ไม่รู้จะกลับเมื่อไร
ดึกดื่นกลับมาก็เจอข้าวต้มและไข่ไก่
ขอบใจที่เธอยังทนนั่งซักถุงเท้ากางเกงใน
จะตอบแทนด้วยสิ่งหนึ่งในกล่องแดงๆ
ที่ซื้อมาใหม่ให้นิ้วนางข้างซ้ายเธอ
ที่รักแต่งงานกันนะคนดี
มันถึงเวลาต้องพอสักที
อีกครึ่งชีวิตนี้จะขอดูแลเธอ
ฉันรู้ว่าเธอก็ล้าเหนื่อยใจในการกระทำ
และหลายครั้งเธอมีน้ำตา
เพราะฉันมันดีแต่เกเรสร้างแต่ปัญหา
จนใครๆ ก็นินทาว่าเธอยังไหวอยู่ได้ไง
จับได้ว่านอกใจก็ปาดน้ำตาและให้อภัย
เริ่มใหม่ตั้งกี่ครั้งก็ผิดหวังไม่รู้เท่าไร
ไม่เคยจะแคร์และไม่เคยสนใจ
เลวบรรลัยเธอยังไม่เคยจะทิ้งกันไป
เอาจริงฉันไม่ได้เล่นหรอกหนา
นัดที่บ้านเอาไว้แล้วฉันจะเข้าไปหา
จะไปขอตรงๆ ให้มันชัดไปเลย
จะแต่งหรือว่าตายก็ให้มันวัดไปเลย
นักเลงคนนี้ที่พ่อเธอเกลียด
ขี้เมาคนนี้ที่แม่เธอไล่
มีแต่ลูกสาวผมขอบวชให้
ถ้าสึกมาแล้วจะให้แต่งกันไหมเล่า
ที่รักแต่งงานกันนะคนดี
มันถึงเวลาต้องพอสักที
อีกครึ่งชีวิตนี้จะขอดูแลเธอ
ยังจำทุกคำที่เธอบอก
ไม่ว่าหรือแค่ไหนก็รัก
แม้ในสุดท้ายจะโดนหลอก
แม้เป็นคนที่กลับกลอก
ตั้งแต่วันที่แรกเจอ
เจ็บแล้วจำเป็นคน
เจ็บแล้วทนเป็นคนที่รักเธอ
ตอนแรกที่ฟังก็คิดว่าเธอคงละเมอ
พร่ำเพ้อน้ำเน่าและคิดว่าเธอคงใจง่าย
ดูเผินๆ ใจเธอเบาเหมือนปุยฝ้าย
แต่ลึกๆ เธอหนักแน่น
เข้มแข็งแม้แต่ชีวิตก็ให้ได้
ไม่เคยคิดว่าจะได้เธอมา
และไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมีภรรยา
ไม่เคยคิดว่าต้องทำในสิ่งที่ผู้ชายกลัว
โซ่ล่ามตัวคือชีวิตหลังวิวาห์
ภาระหน้าที่คงถาโถมมาไม่หยุด
แต่ฉันพร้อมจะแบกรับเพื่อคนที่ดีบริสุทธิ์
ไม่ได้สรรเสริญให้เธอเป็นเทวดา
แต่ทุกสิ่งที่เธอเป็นฉันได้เห็นมากับตา
ที่รักแต่งงานกันนะคนดี
มันถึงเวลาต้องพอสักที
อีกครึ่งชีวิตนี้จะขอดูแลเธอ